Մի անգամ Սահարայի բեդվին ցեղերի մի քանի առաջնորդներ Փարիզի մոտ մեծ ջրվեժ տեսան։ Սովորական ջրվեժ էր, որ բյուրեղապակե կոթողի նման գահավիժում էր ցած։ Բայց բեդվինները սքանչացել էին։
Անապատում մարդիկ քանի օր դեգեռում են ջրհորի հասնելու համար։ Քանի ժամ են փորում անընդհատ փլչող ավազը, մինչև ոև փոսի հատակին ջիկ ցեխ հայտնվի։ Ջրի ամենա փոկրիկ կաթիլներից անգամ հողի վրա վառվռում են խոտի զմրուխտ կայծերը։ Երբ մի տեղ անձրև է գալիս, ամբողջ սահարայից մարդիք շտապում են տեսնելու այդ վայրը։ Բեդվինները պատրաստ են հարյուրավոր կիլոմետրեր կտրվի, որպեսզի տեսնեն, թե խոտն ինչպես է աճում։
Բեդվիններն պարզապես։